Arkivoj de etikedoj: jim kerr

Preskaŭ ĉio estas konstruita

Denove mi lernis pli pri popmuziko, uzante youtube.com kaj la Vikipedion. Spite al ĉiu kritiko, almenaŭ por tiuj celoj tiuj TTT-ejoj taŭgas.

Komence de 2004 mi tre aprezis la disketon “Cynical Heart” de Jam & Spoon kun Jim Kerr. Nur unu dubo restis, nome la demando pri originaleco de la kanto. En la amazon.de-recenzoj pluraj personoj plendis, ke la duopo plate kopiis la kanton “Are Friends Electric” de Gary Numan resp. Tubeway Army el la jaro 1979.

Nun finfine mi povis elprovi tiun aserton. Tuj mi trovis videon de la malnova kanto. Kaj jes, la simileco estas tuj perceptebla kiam ekas la sinteziloj. La origina kanto surprizis min, ĉar tiaspecan elektronikan popmuzikon mi konas de la 1980aj jaroj, ne el la jardeko antaŭe. Laŭdire la artisto estis pioniro de la elektronika muziko.

Tamen ĝi lasas min iomete indiferenta. Mi agnoskas la laboron, sed ĝi ne ravas min. Iel mi rimarkas la aĝon de la kanto, kvankam la multaj sinteziloj uzitaj en kantoj dum la 1980aj jaroj normalokaze ne ŝokas min, sed kreas la senton de konateco (la memoroj de la infaneco havas fortan efikon).

Samtempe mi daŭre ŝatas la “Jam & Spoon”-kanton, spite al tio ke ĝi estas evidente verkita laŭ la malnova “Are Friends Electric”. Kutime mi ege malestimas reuzadon de melodioj kaj kantojn, kiuj estas nur ŝajne novaj verkoj. La muziko sonas moderne kaj multe pli fajne; krome la originalo ne enhavas tiom bonan kantadon. Jim Kerr, la kantisto de The Simple Minds, estas sendube granda atuto.

La mikso de diversaj elementoj, kiun mi jam priskribis en la unua enskribo pri “Cynical Heart” en 2004, prezentas propran originalecon, kvankam neniu el la eroj estas vere nova. Tiun stilmikson ne enhavas la origina kanto – kaj tio estas la grava diferenco al la nova muzikaĵo.

Mi ne scias kiel okazis ke ni perdis unu la alian

Denove mia taglibro aĝas unu jaron pli. Decas dediĉi la enskribon denove al muziko, kiu tre movas mian koron. Ĉifoje temas pri la kanto “Tausendfach” de Klee, kiun mi jam menciis okaze de mia 29a naskiĝtago.

La unuan fojon mi estis aŭskultinta ĝin dum la sportumado. Je la komenciĝo, do la unuaj taktoj sen kantado, mi pensis, ke estus britpopo kaj demandis min, ĉu estus kanto de Coldplay. Tiu ideo ne estas tro ekzotika – ankaŭ Sr-o Shhhh rimarkas en sia recenzo de la tuta albumo la foje orelfrapan similecon de la muzikstilo al britpopo.

“Tausendfach” similas al “2 Fragen” sed havas iom pli fortan muzikan parton. “2 Fragen” estas la kanto, per kiu mi entute malkovris la muzikon de “Klee”, aŭskultante ĝin je la fino de l’ somero 2004 en la radio. Mi ĝojis pri la agrabla muziko kaj la melodia kantado. La voĉo memorigis min pri Judith Holofernes, la kantistino/gitaristino de “Wir sind Helden”, nur kun la malgranda sed grava diferenco ke la kantistino de “2 Fragen” evidente kapablas kanti.

Por sia dua albumo kaj ĉiuj disketoj de ĝi, Klee elektis blankan kovrilon kun nigrablankaj fotoj aŭ ilustraĵoj. Tiu kombino – nigrablanka KD-kovrilo, melankolia muziko kun fortaj gitaroj kaj elektronikaj elementoj – ja jam ravis min ĉe la verkoj de aliaj grupoj. Ekzemploj estas la disketo “Cynical Heart” de “Jam and Spoon feat. Jim Kerr” kaj, kompreneble plej grave, la albumo “All that you can’t leave behind” de U2, per kies ilustraĵoj mi komencis ĉi tiun muzikan taglibron kaj pri kiu temis mia unua teksta enskribo. Similstile sed senelektronike efikis “…sed estas ne” de Persone kaj la albumoj de Coldplay. La mikson de gitaroj, sinteziloj kaj melankolio mi ankaŭ konas kaj ŝatas de Moby. Ŝajne tiu tipo de muziko montras malfortan flankon de mi: Simple ne eblas al mi rezisti ĝin; ĝi ĉiam allogas kaj kaptas min denove.

La disketon “Tausendfach” mi ricevis kiel malfruiĝintan donacon por kristnasko. La 3an de januaro, ĵus reveninta de la Internacia Seminario (IS) 2005/06 en Xanten, mi trovis la kompaktdiskon sur la tablo en mia ĉambro hejme ĉe miaj gepatroj.

Ravas min ne nur la kanto “Tausendfach”, sed ankaŭ aparte ĝia video (elĝutebla kiel WMV-dosiero kaj MOV-dosiero). Unue oni vidas la bandon en malhelaj vestaĵoj kaj hela fono, do denove kvazaŭ nigrablankan bildon.

Post iom da tempo tra projekciilo montriĝas filmscenoj de feriumado ĉe la maro, en la montaro, en suda urbo. Oni vidas la kantistinon kaj nekonatan viron dum aŭtoveturado, trinkado kaj fumado. Ili faras trivialajn gestojn kaj portas buntajn feriajn vestaĵojn, do havas tute ordinaran aspekton. La amatora kvalito de la filmetoj memorigas pri feriaj filmoj.

Tio kreas enorman kontraston al la bando, kiun oni vidas kun akraj konturoj, en plena seriozeco, kaj la kantistinon kun sufiĉe multa ŝminko, profesia hararo kaj modaj vestaĵoj. Ŝi aspektas kvazaŭ ŝi havus sukceson ĉe la laboro (muzikado), sed solecon sen amo.

La filmscenoj evidente montras la pasintecon. Ili ankaŭ povas esti interpretitaj kiel memoroj (kiuj ja ofte estas malklaraj kaj bonegaj!). Ĝuste pri perdita amo oni memoras unuopajn scenojn kaj situaciojn. Jes ja, la financa situacio estis malbona kaj la estonteco malcerta, sed tio en tiu momento ne gravis, ĉar oni estis feliĉa.

Kompreneble tiun percepton forte influas miaj (terure melankoliaj!) memoroj. Certe la spertoj en la propra vivo servas kiel filtriloj dum la spektado de tia video kaj la aŭskultado de tia kanto.

Des pli trankviligis min, ke la muziko estas trista, sed samtempe milda. La teksto parolas pri perdita amo, pensado pri la pasinteco kaj la scio, ke oni komprenis multon nur poste. Iom post iom ankaŭ la muzikgrupo en la video ricevas kolorojn. La kanto postlasas la mesaĝon “Estis bona tempo. Kio pasis, daŭre signifas ion!” Verŝajne pro tio mi ŝatas tiun kanton pli ol multajn aliajn.