Arkivoj de etikedoj: cuxhaven

Mi ?atas teni vin forte

Dum la 49a Internacia Seminario en Xanten mi festis jubileon: Estis mia 20a IS! Mi konstatis, ke intertempe mi estas nr-o 2 post Andi Münchow, se temas pri la nombro de entute partoprenitaj Internaciaj Seminarioj. (Mi alcelas nur la aktualan partoprenantaron – ja povas tute bone esti, ke iu dum la pasintaj jardekoj ĉiam ĉeestis kaj finis sian serion longe antaŭe.) Ne estis venintaj kelkaj personoj, kiuj kutime partoprenis: Duncan (10 Internaciaj Seminarioj, ĉiuj ekde Wetzlar 2 en 1995/96 ĝis Wetzlar 4 en 2004/05), Gunter (li iam komencis en la 1980aj jaroj, tamen post mi) – kaj, plej grave, mia frato Harald. 19-foje ni ambaŭ ĉeestis kaj nun mi spertis mian unuan Internacian Seminarion sen li. Kvankam ni kutime ne tro kunas dum Esperanto-renkontiĝoj, tamen estis stranga sento.

La unuan fojon ekde la IS 1996/97 en Freiburg neniu prizorgis murgazeton. Tion mi iom bedaŭras, ĉar estis Till kaj mi kiuj siatempe ekis la tradicion de la “Blinda Gardisto“, la oficiala murgazeto de la IS. Aliflanke mi jam mem lernis, ke estas pli bone fini kun tradicio ol malbone kaj sen emo vivteni ĝin.

Krome Till kaj mi povis stultumi kiel (neblindaj) gardistoj de la nova prezidanto de la Germana Esperanto-Junularo dum la silvestra balo. Do tiun tradicion ni brile daŭrigis.

Stultaj ŝercoj entute ricevis la gravan rolon, kiun ili tradicie havas por mi dum la IS. Ekzemple Till kaj mi refoje demandis nin, kiel nomiĝas la IS-urbo. Ĉe “Xanten” ja evidente mankis la unua litero, tiel ke necesis diveni, kiun supersignon oni origine intencis skribi uzante la x-kodon. (Similaj problemoj jam ekestis antaŭ kvin jaroj dum la IS en Cŭhaven.) Ĉu do reale temis pri Ĉanten, Ĝanten, Ĥanten, Ĵanten, Ŝanten aŭ Ŭanten? Krücke supozis Ŭanten, ĉar tio estis la plej malverŝajna kaj plej stulta respondo. Sed tio sonis por ni iomete kiel la angla “one ten” kaj ŝajnis kvazaŭ piĝina esprimo por “dek unu”.

Ĝuste en tiu momento ni tri estis preterpasantaj la ŝildon antaŭ la ejo, kie legeblis “Xanten – Südsee”. “Südsee” ĉiokaze signifis “suda lago”, sed kutime tradukiĝas kiel “suda maro”, do nomo de oceano. El tio mi sekvis, ke efektive ni festis en loko kun la nomo “Ocean’s Eleven“!

La duan koncerton dum la IS faris JoMo sole per akustika gitaro. Mi la unuan parton maltrafis, sed spertis kiom bonege li denove sukcesis distri kaj dancigi la homojn. Mi kaptis la okazon por danci kun pluraj ĉarmaj belulinoj. Tion mi vere bezonis! Kiam JoMo ekludis “La Bamba”, daŭris kelkajn minutojn ĝis kiam la homoj finfine faris cirklon. Unue mi pensis, ke tio ŝuldiĝas al la fakto, ke “La Bamba” konstante perdis popularecon dum la pasintaj jaroj. Sed poste mi rimarkis, ke simple estis tiom da novuloj, ke ili bezonis klarigon, kiel bambumi. Finfine tamen iĝis bona rondo. Kiel jam dum la IJS 2003, mi kaptis la okazon por anstataŭi JoMo dum iom da tempo antaŭ la mikrofono, kantante diversajn tekstversiojn de “La Bamba” en la hispana kaj Esperanto. Bedaŭrinde JoMo estis kantinta la plej multajn kantojn de li, kiujn mi kapablas kanti, jam antaŭe, tiel ke ne eblis daŭrigi la duopan muzikadon. Poste iu diris al mi, ke oni tute ne rimarkis, ke subite mi estis kantanta kaj ne JoMo. Kvankam mi ja tre vantas rilate al mia voĉo, mi prenis tion kiel komplimenton, ĉar efektive signifis, ke la transiro okazis glate.