Mi denove ricevis la konfirman sperton, ke ofte indas atendi, ĝis kiam venas la ĝusta tempo por io. Pasintjare en marto mi remiksis tri ritmenblusajn kantojn de mi. Poste en majo resp. julio mi ankoraŭ verkis remiksojn de du el miaj kvar acidĵazaj pecoj. La trian, kiu restis precipe sen ŝanĝoj, mi almenaŭ komplete refaris per aliaj versioj de la samplaĵoj.

Lasis min tamen iom nekontenta, ke mi daŭre ne povis veni al fina decido, ĉu krei novan version de la kvara acidĵaza peco. Ĝi estas la plej nova el la kvar kaj la lasta, kiun mi finis, nome en januaro 2004. Mi ĉiam cerbumis, ĉu ŝanĝi la bason aŭ ne.

Denove venis inspiro al mi tra la kontakto kun aliaj Esperanto-artistoj, la Internacia Seminario kaj kuna tempo kun miaj plej bonaj amikoj. La 12an de januaro, mi finis ankaŭ tiun remikson. Dum monatoj ne venis plene konvinka ideo al mi, kiel novaranĝi la bason, kaj subite ene de kelkaj tagoj mi ekhavis tri ideojn. Ili parte baziĝis sur la malnovaj (kaj tial montriĝis prave, ke mi konservis ilin), sed samtempe montris iun novan aliron al la konata temo. Je la fino mi elprovis ĉiujn tri ideojn kaj uzis la plej bonan.

Mi vere kontentas pri la rezulto. Nun mi denove povas pli multe okupiĝi pri novaj acidĵazaj kantoj. Ankaŭ tie montriĝas ondo da novaj ideoj dum la pasintaj tagoj, kiuj forigis multan blokitecon. Mi scias, ke mi povas esti tre feliĉa pro tio.

La fokuso tamen restu plu ĉe la finado de komencitaj verkoj, se la inspiro permesas tion. Malpli da nefinitaj verkoj helpas vivteni iun superrigardon.