Unu tagon okazis dum la KEF (krom la koncertoj!) opera vespero. La profesia soprano Liisa Viinanen kantis verkojn el diversaj operoj kaj prezentis memverkitan kadran rakontaĵon, en kiu ŝi transprenis ĉiujn rolojn. Kvankam mi ne estas verva ŝatanto de operoj, tiu ĉi vespero ege plaĉis al mi; ĝi estis vere bone preparita. Kiam Liisa kantis en la rolo de la forlasita viro, kiu faris iom stultan impreson, tio plej kortuŝis min. Je la fino ŝi prezentis la kanton kiel aldonon, sed tiam normale, tiel ke ĝi ne postlasis tiun efikon ĉe mi. Kiam ni poste parolis, ŝi miris, kial tiom multaj homoj aparte ŝatas tiun pecon, kvankam ĝi estas tiom kiĉa. Por mi persone tiu kanto estis tiom kormoviga, ĉar ĝi memorigis min pri la fino de la rilato kun mia koramikino antaŭ kvin jaroj. Ĝuste ĉar Liisa prezentis la kantiston kiel idioton, la prezentado iĝis reala por mi: ĉar ĝuste kiel idioto oni sentas sin mem dum tiu tempo.

Liisa Viinanen cetere ankaŭ faris kurson pri voĉouzado. En ĝi oni lernis, kiel malstreĉigi la muskolojn, tiel ke oni pli facile kantas. Kiel mi dum babilado post la koncerto eksciis, ŝi estis kunstudentino de Tarja Turunen, la kantistino de Nightwish kaj poste ŝia tutorino! Mi demandis ŝin, ĉu ŝi ne ŝatus kanti en Esperanto-metalrokgrupo simila al Nightwish. Ŝi respondis, ke ne estu plata kopio, sed kiam mi aldonis, ke ja enestu iom da memironio en tia muzikgrupo, ŝi estis pli entuziasma pri la ideo. Memironio ankaŭ al ŝi ege gravas.