Mi revenas al la aktiva reta taglibrumado kun multaj novaĵoj, multaj skribindaj (muzikaj kaj vivaj) temoj, sed pri ĉio tio mi skribu morgaŭ (aŭ iom post iom)… nun kaj ĉifoje mi limigu min al unu temo (se mi farus tion pli ofte, kiel dum la tempo antaŭ unu jaro, mi skribus ankaŭ pli regule).

Grava demando, kiu daŭre havas aktualecon por mi, estas: Kie ricevi novaĵojn kaj legi interesaĵojn pri muziko? Ĝuste pro tio mi vivtenas la originan intencon de mia taglibro kaj en ĉiu enskribo pritraktas iun muzikan temon.

Se temas pri Esperanto-muziko, nuntempe apenaŭ ekzistas bona servo. rok-gazet’ tro malofte aperas. Novaĵlistoj (ekz. per-esperanto-muziko) rilate al informado pri muziko bedaŭrinde same mizere funkcias kiel ĉiuj retaj listoj en Esperantujo: Oni simple estas superŝutata per superfluaj mesaĝoj kaj ricevas ilin eĉ plurfoje, se oni membras en pli ol unu dissendolisto. Tial mi malmembriĝis ekde longe el ĉiuj tiaj Esperanto-listoj. La Vinilkosmo-informletero feliĉkaze intertempe nur alvenas unufoje al mia reta poŝtkesto, sed tamen estas (por reta letero!) multe tro longa. Krome mankas bona ĵurnalisma strukturo en la novaĵoj: En malmultaj vortoj oni unue donu la plej gravajn informojn, poste klarigu la temon pli detale kaj je la fino ankoraŭ menciu ceterajn sciindaĵojn. Tiel la tuto ne nur estus pli facile legebla; ankaŭ Esperanto-gazetoj povus senpene transpreni Vinilkosmo-informojn…

Kompreneble interretaj taglibroj prezentas eblan alternativan vojon al la informoj dezirataj. Sed unu intensa rigardo al la LJ-komunumoj, en kiuj mi momente membras, montras la deserton: La (laŭ koncepto tre bona!) Esperanto-komunumo apenaŭ aktivas, dum la ĝenerala komunumo vere ne estas la ĝusta loko por afiŝi memverkitajn kantotekstojn aŭ poemojn. Ankaŭ se temas pri neesperantlingva muziko, la situacio restas simila: (pri “Die Ärzte“, farita de du Aŭstralianinoj!) lastatempe iom tro aktivas kaj raportas pri banalaĵoj, dum ĉe (pri internacia / neanglalingva muziko) mi jam delonge ne plu legis ion interesan. Nu bone, mi ja konas plurajn personojn, kiuj foje skribas pri muziko en siaj taglibroj. Tio jam estas pli ol nenio.

Antaŭ kelkaj tagoj mi trovis tre interesan germanlingvan taglibron, nome la “Freakshow” de sr-o Shhhh (kompreneble ne estas lia vera nomo!). Tiu ulo estas mem muzikisto kaj skribas tre ofte pri muziko. Mi ne transprenas ĝeneralan garantion pri tio, sed kion mi ĝis nun legis de li, tre plaĉas al mi (almenaŭ stile, se ne samtempe enhave). Same kiel en Esperantujo, en la germanlingva parto de la mondo mankas homoj kiuj vere bone regas la lingvon kaj havas interesan por rakonti. Pro tio mi des pli ĝojas ke mi trovis tian perlon en la oceano de la reto. Kiel ekzemplo servu la Klee-recenzo, kiu fakte estis la unua paĝo de la “Freakshow”, kiun mi legis (trovinte ĝin per google) kaj tra kiu mi malkovris la tutan taglibron.

Kia kvalita diferenco ekzemple al muzika taglibro de Ulrich Stock. Li verkas ĉe la prestiĝa germanlingva gazeto “Die Zeit”, sed entute ĝis nun restis tre superfaca, nenion diranta kaj sekve superflua. Li faras tre memkontentan kaj sin amantan impreson – fakte kiel ĉiuj “oficialaj” muzikorganoj, kiujn mi pro tio ekde jaroj komplete ignoras.

Unu ekzemplo, kiu bone ilustras tion, estas lia laŭdo de U2-recenco en la Sudgermana Gazeto. Kiel mi argumentas en komento sub la laŭdo, la recenzo estas enhavmalriĉa kaj nenion diranta. Sed la plej granda “krimo” konsistas en tio, ke la artikolo ne atentas la plej gravajn regulojn de bona recenzo: 1. Sendepende de tio, kion la recenzanto opinias – la rezulto de lia prijuĝo estu komprenebla, do fortigita per argumentoj. 2. La leganto de recenzo atendas respondon al la demando, ĉu indas aĉeti la recenzitan muzikon, do i.a. kiel sonas la verko.

Nu bone, mi jam delonge ne plu orientiĝas laŭ la amasmedioj, se temas pri muzikgusto, sed fidas je rekomendoj de amikoj – kun tre konfirmaj rezultoj. Mirigas min nur, ke amatoro venkas profesian ĵurnaliston rilate al la kvalito de recenzoj. (Ĝenerale tio ne validas; mi ja estas konvinkita, ke profesiuloj pli bone konas sian fakon ol neprosefiuloj.)

Ekestis eta eĥo: En komentoj en diskuto ĉe la “Freakshow” mi sabate iom rakontis – demandite pri la “stranga” lingvo de mia taglibro – pri Esperanto kaj klarigis la koncepton de mia taglibro. Hodiaŭ mi per google eltrovis, ke el tio kreskis mencio en alia taglibro. Mia fameco daŭre kreskas! ; )

Rigardo reen – la 2a ĝis 5a, 8a ĝis 13a de februaro 2004

La centdua enskribo antaŭ unu jaro – doktoriĝa oferto, naskiĝtaga manĝo, Avariya.
La centtria enskribo antaŭ unu jaro – taskolisto de IS, naskiĝtaga festo, foto kun la belulinoj (!), “Kosmo estas kun ni”.
La centkvara enskribo antaŭ unu jaro – moderna ruslingva popmuziko, pensoj pri socio, “Fields of Gold” rearanĝita.
La centkvina enskribo antaŭ unu jaro – belulinoj titolpaĝaj, forfikulo [ne maldeca!], sonĝo kun “Sweet Harmony”.

La centsesa enskribo antaŭ unu jaro – la muziko de arono, festo kun la belulinoj.
La centsepa enskribo antaŭ unu jaro – la muziko el “One Must Fall 2097”.
La centoka enskribo antaŭ unu jaro – germanlingva hiphopo.
La centnaŭa enskribo antaŭ unu jaro – germanlingva hiphopo (aktualigo), refunkciigo de malnovaj komputilaj ludoj.
La centdeka enskribo antaŭ unu jaro – DĴ Nucki kaj la IJF.
La centdekunua enskribo antaŭ unu jaro – polemiko pri “gxangalo.com”, MP3-kolekta ordigado, muziko de “OMF 2097”.

Eble mi havas lernantinon: Amikino de mi volas fari samplobazitan muzikon, same kiel mi. Fakte ŝi jam elŝutis kelkajn de miaj kantoj el la reto. Vere estas tempo, reenretigi miajn pli malnovajn verkojn! Fakte mankas al mi la akompanaj tekstoj de la kantoj, sed al mi venis la ideo, ke mi ja unue povas simple reenretigi la dosierojn. Por la ebla estonta kolegino, mi nur bezonas elekti kelkajn samplaĵo-KDjn, kiujn mi mem ne uzas (kaj plej verŝajne neniam volos uzi).

Dum la pasintaj semajnoj, pri kies interesaĵoj mi skribis jam hieraŭ, mi trapasis ankaŭ kelkajn ne tiom belajn momentojn. Mi nun ne volas detale lamenti. Kvankam mi origine intencis rakonti almenaŭ la situacion, mi decidis, ke tio unue restu privata.

Anstataŭe mi ŝatus deklari publike mian nekredon. Ne temas pri religio, sed ideoj, kiujn la socio proklamas, en kiu mi vivas.

Laŭ la socio (kaj populara kulturo), normala vivo aspektas jene:
– La unuan (feliĉan) amon oni spertas dum lerneja tempo. La lernejajn jarojn entute oni poste memoras kiel “gajan tempon” kaj “bonan malnovan tempon”.
– Dum la studado, oni ne studas, sed uzas la tempon por fari mil aliajn aferojn, precipe festadon kaj pigrumadon. Iam tiam oni renkontas la partneron de sia vivo. Tiun tempon oni memoru kiel “ununuran orgion” aŭ “tempon, dum kiu oni ne bezonis labori”.
– Poste tuj ekas brila kariero. Samtempe oni geedziĝas. Kun 35 jaroj, oni do ne nur estas sukcesa en sia profesio – kun alta salajro, kompreneble – sed samtempe havas familion. Tiu vivofazo estas konsiderata “la tempo, dum kiam oni principe trovas, kion oni serĉis”.

Kompreneble la vivo (resp. la bildo de “normala vivo”) ne finiĝas ĉi tie, sed jam tie mi krias: Haltu! Mezurita laŭ tiaj kriterioj, mi estas kompleta malsukcesulo, kiu ne faris, kion li devintus fari. Dum multaj jaroj mi vere kredis, ke mi devus pli malpli alstrebi tian vivon, kaj kompreneble sentis min kiel malsukcesulo, ĉar mi ne sukcesis fari tion. Sed iun tagon mi komprenis, ke reale mi havis (havas) apenaŭ iun ŝancon, fari la supre menciitajn aferojn. Sed tiu imago de la vivo supozas, ke sukceso dependas plene de oni mem kaj ke ĉiu same havas ŝancon, fari la antaŭviditajn aferojn. El tio mi sekvis, ke tiu populara imago de “normala vivo” ne povas esti valida por mi. T.n. normala vivo estas nek akirebla, nek alcelinda – almenaŭ por mi. Mi do klare neis idealan bildon, kiun la socio pentras de la vivo, iĝante nekredanto.

Ĝis nun tamen regis min ena timo, nome ke homoj malbone traktos min, se ili malkovros mian nekredon. Tio ne estas produkto de la pura fantazio; socioj ofte ne toleras alimaniere pensantajn homojn. (Kaj mi ne solas, se mi ne volas aparteni al iu randa grupo: Ekzemple Ken Miner esprimis la saman opinion la 27an de januaro.)

Sed dum la pasintaj tagoj mi subite pensis: “Kaj do?” Mi venis al la konkludo, ke kaŝi sian opinion ne feliĉigas, sed certe malfeliĉigas. Tial mi volas vivi mian nekredon kaj nun ankaŭ oficiale ĉesi mian membrecon en tiu kredokomunumo. Mi scias, ke mi riskas socian izoliĝon. Sed se ne eblas eviti la malfeliĉon, tiam prefere kaŭzu ĝin aliaj kaj ne oni mem al si.
Revortigante malnovan devizon – “Ĉiu estas la verkanto de sia propra malfeliĉo!”
– Mi nun decidis, kiun mi volas.

Aliaj homoj rajtas plukredi kaj plu alstrebi tiun normalan vivon. Sed mi ne plu povas subteni tiun kredon, ĉar mia tuta vivosperto rekte kontraŭpruvas ĝin. Se do estonte venos al mi iu predikanto de la socio, dirante al mi “Normala vivo eblas!“, mi ne retenos min per vortaj rebatoj. Mia plej ŝatata argumento estas: “Bonvolu montri al mi la multajn atraktivajn, taŭgajn, samkarakterajn virinojn, kiujn mi devintus renkonti dum mia lerneja tempo, dum la studado kaj poste por kongrui al via vivobildo.” Mi ne solas, ĉar mi estas malsukcesulo. Mi solas, ĉar la vivo simple ne estas tiel, kiel ĝin priskribas la socio kaj populara kulturo!