Venis la tempo por riski rigardon al aktualigita versio de mia listo de aktivaĵoj:

– verkado de nova prelego pri Esperanto-muziko (antaŭ ĵaŭdo)
– recenzado de du Esperanto-KDj (promesite jam delonge)
– finpreparo de la kultura broŝuro (prizorgo de polurado)
– nova versio de la surpapera koncepto de datumbazo pri Esperanto-MP3-dosieroj, pri kiu mi jam skribis pli frue (plej eble baldaŭ, por ke Igor komencu la sekvan laborfazon)
– difinado de novaj vortoj, i.a. la elektronikaj stiloj (en marto aŭ aprilo)
– verkado de samplobazita muziko (iam ajn dum la restanta tempo)

La bona novaĵo estas ke mi finis kelkajn projektojn ekde la lasta fojo. La malbonaj estas ke postrestis kelkaj malnovaj kaj aperis novaj. Nu bone, almenaŭ tiaj listoj memorigas min pri tio ne akcepti novajn taskojn…

Antaŭ kelkaj semajnoj la televido montris “La Boum” kaj “La Boum II“, du Francajn filmojn el la fruaj 1980aj jaroj kun la ĉefa aktorino Sophie Marceau. La nivelon de la verkoj savas la kadraj karakteroj kaj iliaj amuzaj agoj. La ĉefa motivo – nome la junula imago de romantika amo – kompreneble ŝajnas iom plata al nejunuloj kaj respeguliĝas en la muziko de la filmoj. Famiĝis la sirupe dolĉa kanto “Dreams are my reality” el la unua parto. Tamen ankaŭ la dua estas muzike interesa: Tie menciiĝas iu grupo kun la nomo “Cook da Books”, anglalingva kaj tutŝajne ne Franca. Ili ne nur prezentas la obligatoran romantikan amkanton, sed eĉ aperas en la filmo mem koncertante. Unu kanto speciale restis en mia memoro. Kiel mi poste eltrovis, tiu grupo vere ekzistis. Jen paĝo pri la muziko el la du filmoj kun RealAudio-kanteroj. La kanto, kies refrenon mi memoris, nomiĝas “Silverman”. Ĝi estas tre popa (tipe por muziko el la komenco de la 1980aj jaroj) kaj samtempe tre mola kaj glata kun plurvoĉa kantado, kio similas al muziko el la 1950aj kaj 1960aj jaroj, nome la surfroko de “The Beach Boys” (“Surfin’ USA”, “God only knows”) kaj ankaŭ al “The Turtles” (“Happy together”).