Antaŭ unu semajno jam finiĝis la IS, kaj do mi urĝe bezonis ion por batali kontraŭ la post-IS-sindromo. Hieraŭ mi estis ĉe festo kun amikoj (do kombino el recepto 1 kaj 2). Kutime tiuj “kamparanaj” festoj en mia vilaĝo ne estas tre interesaj, ĉefe multa drinkumado, kio ne kontentigas min. Sed ĉifoje mi estis akompanata de pluraj de tre belaj knabinoj! (Ili apartenas al la grupo kun kiu mi ekde pluraj monatoj jam kutime renkontiĝas.) Dum la tuta vespero, kiam mi dancis, ĉirkaŭ mi estis belulinoj, kaj ĉiam minimume tri!Tiuj tri havas 17, 18 resp. 19 jarojn, estas elstare belaj, kaj dancis preskaŭ nur kun mi! Kia bildo. Mi rimarkis la miron en la vizaĝoj de aliaj junulinoj kaj la envion de la aliaj knaboj (multaj el ili tre nematuraj, do “laktovizaĝaj”). Damne, kiom mi sentis min bone! Tio povas forgesigi eĉ sovaĝan festadon dum IS!

La muziko tamen ne estis aparte bona, kaj ofte multe tro laŭta. Ni ĉiuj malŝatis tiujn novajn fiversiojn de origine bonegaj kantoj. Aliflanke foje la DĴ havis neatenditan bonan elekton, kiu plenigis la dancejon. Muziko el la 1980aj jaroj, moderna kaj malnova rokmuziko, rokenrolo ĉiam estis sukcesaj kaj precipe ekscitigis la knabinojn (la plej grava kriterio por bona muziko dum festo). La teknopecaĉoj forpelis la dancemulojn, dum hiphopo alvenigis la aĉulojn. Ne pro nenio mi ekhavis certajn asertojn pri certaj muzikstiloj, kaj bezonis tempon por mildigi ilin.

Unu muzika kulmino de la vespero estis koncerta versio de “Zu spät” de “Die Ärzte“. Ili komence kaj fine kantas popkantojn el la 1980aj jaroj, iom parodie kaj samtempe memironie. Tamen mi tuj rekonis la kanton kaj freneze dancis kaj kantis. (Cetere ankaŭ La Kuracistoj ludas tiun kanton. La Esperanto-versio nomiĝas “Ne plu”.)

Parte bona kaj parte malbona muziko, sed ĉiukaze atraktivaj junulinoj… tion mi jam spertis antaŭe! Sed daŭre tio restas io eksterordinara, kio feliĉegigas min.