La projekto “memkompilita KD-aro kun Esperanto-muziko” atingas novan fazon. Mi intertempe estas kolektanta grafikaĵojn el la interreto por uzi ilin poste kiel ilustraĵojn. Trarigardante la KD-aron de Arafat (DĴ dum mia naskiĝtaga festo), mi rimarkis ke ilustrado tre helpas rapide distingi KDjn, do ne temas pri iu lukso, sed vere utila afero. Plie mi ŝatas fari aferojn detale bone. Baldaŭ mi komencos verki la unuajn titollistojn; antaŭ tio mi ankoraŭ devos traaŭskulti du KDjn de Solotronik. Poste mi notos al kiuj temaj KDj iu kanto povas aparteni.

En la papera eldono de la gazeto Die Zeit hodiaŭ aperis tutpaĝa anonco pri Esperanto. Ĝin financis la entreprenisto Etsuo Miyoshi el Japanio. Mi tre ĝojas ke aperis foto de Amri Wandel montranta kvar denaskulojn kune kun teksto kiu klarigas ke ekzistas ĉirkaŭ 1000 denaskuloj. (Por mi tre gravas tiaj mencioj, ĉar mi ofte devas legi ke “Esperanto estas nenies gepatra lingvo“, kaj mi laciĝis tiom pri diskutado ke mi preferas verki iom pli akrajn satiraĵojn kiel The native speaker strikes back.) La sama foto jam ornamis eldonon de Revuo Esperanto (nr-o 1146, aprilo 2002). Foje en Revuo Esperanto vere aperas tre bonaj, altkvalitaj fotoj de Esperanto-renkontiĝo, malgraŭ la klasika sperto ke multaj esperantistoj tute ne scipovas foti bone. Ĉiukaze koran dankon al la estimata sinjoro Miyoshi, pri kiu mi jam aŭdis de mia avo (kiu interŝanĝas leterojn kun li!) kaj familio Ubik, kiu parte vizitis lin en Japanio.

Esti informadikisto ofte signifas transpreni randan pozicion en la socia vivo, sed foje ebenigas la vojon al tre plaĉaj okazaĵoj: Antaŭ ekzakte unu semajno, mi helpis al la familio de unu de la belulinoj kiuj estis ĉe mia naskiĝtaga festo. Ili aĉetis novan komputilon kaj post unu semajno ĝi jam ne plu funkciis. Kiel mi iom post iom eltrovis, parolante kun la patrino kaj elprovante la aparataron, ili post spionprograma atako reinstalis la sistemon, sed ne la programojn necesajn por la interretaliro. La solvo je la fino do estis sufiĉe simpla, sed la vera tasko konsistis el tio, eltrovi tion. Krome mi instalis Mozilon kiel alternativan navigilon kaj montris kiel krei liston da preferataj retpaĝoj. La familio poste ege ĝojis kaj demandis kiel ili nur povus danki al mi. Mi diris, kiel ĉiam en tiuj situacioj: “Ke mi povis helpi vin, jam estas sufiĉa danko!” kaj forveturis sur mia biciklo. Ha, mi sentis min kiel nobla ĉevalisto kiu protektas la povrulojn kaj malfortulojn! “Esti la heroo” troviĝas inter miaj plej ŝatataj agoj!

La sekva semajnfino estis tre refreŝiga: Sabate mi iris manĝi en Ĉina restoracio kun miaj geavoj, miaj gefratoj, mia bofrato kaj du geamikoj. (Ni ses fakte invitis la geavojn, al kiuj ni ankoraŭ promesis komunan tagon.) Mi estas sufiĉe maldika persono kaj mia stomako iom delikata. Tamen mi sukcesis manĝi tri telerojn kaj duonan da manĝaĵo, sen iuj malbonfartigaj sentoj poste! Ni ĉiuj kune promenis kaj posttagmeze ankoraŭ kune trinkis kafon kaj manĝis kukon. Jam tio entute estis belega tago.

Sed la familio, al kiu mi helpis ĵaŭde, invitis mian fraton kaj min por manĝado de kristnaskaj keksoj (kies bakado estas tipa afero por la adventa tempo en Germanio). Ili poste ankoraŭ servis vespermanĝon (tre leĝeran, mediteranean!) kaj ofertis bieron kaj vinon. Ni ludis kaj babilis ĝis preskaŭ la deka vespere.

Reveninte hejmen, mi iris saŭni kun kelkaj familianoj kaj rigardis la DVDn “Legend” – la unua filmo, kiun mia familio surbendigis de la televido (en 1987). Iom kiĉa, sed ankaŭ iel romantika.

Dimanĉe mia geonkloj (tiuj kun la tre ĉarmaj gefiloj) invitis mian patrinon, mian fraton kaj min al tagmanĝo – do denove multa manĝaĵo! Mi jam dum minimume tri jaroj ne tiom multe manĝis! Poste mi ludis kun miaj du kuzoj kiuj ege amuziĝis, kaj ricevis kafon.